ظهور هدایت بعد از ضلالت

مرتضی مطهّری

وَعَلامَاتٍ وَبِالنَّجْمِ هُمْ یَهْتَدُونَ (النحل-16) یکی از مظاهر لطف و رحمت الهی این است که هیچ گاه بشر را در تاریکی مطلق نمی گذارد. در آن هنگامی هم که ظلمت و تاریکی فضای آسمان سعادت بشر را احاطه کرده، ستارگان درخشنده ای نورافشانی می کنند و جهت را نشان می دهند؛ و اگر احیاناً به واسطه پیدایش ابرها و مه ها موقتا تاریکی مطلق حکمفرمایی کند، دیری نخواهد پایید که خورشید عالمتابی لشکر ظلمت را یکسره هزیمت نماید: پایان شب سیه سفید است.

همواره آن وقتی که ظلمت باطل همه جای جهان را فراگیرد، موقع طلوع نیرهای اعظم الهی است. امیرالمؤمنین(ع) در نهج البلاغه عصر ظهور نیر اعظم اسلام و طلوع آفتاب مقدس خاتم الانبیاء را این طور شرح می دهد: «ارسله علی حین فتره من الرسل و طول هجعه من الامم و انتقاض من المبرم و تلظ من الحروب و الدنیا کاسفه النور ظاهره الغرور علی حین اصفرار من ورقها و ایاس من ثمرها» یعنی خداوند این خورشید را هنگامی طالع ساخت که مدتها بود ستاره ای از افق نبوت طالع نشده بود و امم و ملل عالم در خواب سنگینی فرو رفته بودند، تنور جنگ و ستیزها داغ بود و دنیا را تاریکی فرا گرفته بود، از گریبان چنین ظلمتی دست قدرت الهی چنین خورشیدی را طالع ساخت. پیدایش رجال حق در خلال ظلمها و بی عدالتی ها و کفرها درست به منزله پیدایش برق امیدی است در دل، در حالی که در اثر رو آوردن شداید و بلایا یأس و ناامیدی روح انسان را احاطه کند.

 در حین این که غمها و ناامیدی ها از هر طرف بر دل سایه می افکند، یکمرتبه از یک گوشه از گوشه ها و یک زاویه از زوایای دل- که خود انسان هم بی خبر است- برق امیدی می جهد و سایه های غم و اندوه را زایل می سازد. ظهور و پیدایش رجال حق، درست به منزله جهیدن برق امید است در عالم ضمیر و جهان دل انسان.مطابق معتقدات دینی، یکی از سنن الهی این است که هیچ گاه رشته راهنمایان الهی که مشعلداران راه خدا هستند قطع نمی شود. علی علیه السلام در ضمن جمله های معروفی که خطاب به کمیل می کند و در نهج البلاغه مضبوط است می فرماید: اللهم بلی لاتخلو الارض من قائم لله بحجه ...