از دیروز تا فردا...
پدر میانسال بی اعتنا به چشم و گوش های کنجکاو، با پسر نوجوانش خلوت کرده بود؛ می شنید و می گفت. پسر، دلتنگ از شبهه هایی که خناسان به جانش انداخته بودند، پاسخ از پدر مهربان می طلبید. می گفت:
می گویند شیعیان اهل غم و گریه اند و با شادی سر سازگاری ندارند، سیاه می پوشند و ناله می کنند و بر سر می زنند، چرا؟ مگر امامان شیعه (ع) با آن جایگاه رفیع، بی نیاز از اشک و اندوه ما نیستند؟
و پدر، آرام و با وقار پاسخش می داد:
در سوز دل و اشک چشم دوستداران و پیروان اهل بیت (ع) رمز و رازی است که جز اهل معنا بدان راه ندارند.
آری، ما با غم و سرشک بیگانه نیستیم، همانطور که با هر فضیلت انسانی دیگر و برای مصیبت های بهترین خاندان روی زمین، اشک، کمترین مایه تسلای خاطر است.
اما عزیز دلم! بیش از آن که بر مصایب آل رسول (ص) بگرییم، بر سرنوشت بشریت گرفتار در چنگال ستم بارگان گریه می کنیم؛ بشریتی که می توانست - و شاید حق داشت - به جای دست و پا زدن در وادی تباهی و ظلمتی که جهانخواران برایش فراهم کرده اند، در سایه سار لطیف آگاهی و معنویت و عدالت زندگی کند.
فرزندم! به دنیایی بیندیش که در آن، زمام امور جامعه کوچک مسلمانان پس از پیامبر اکرم (ص) در دستان با کفایت علی (ع) قرار می گرفت و سالیانی از سرچشمه دانش و عدل او سیراب می شدند، آنگاه نوبت به فرزندان بزرگوارش می رسید و این سلسله تا به امروز ادامه می یافت. آیا سرنوشت انسان ها چنین می بود که هر روز خبرهای تاثرانگیز گوشه ای از آن را می خوانی و می شنوی؟ خطوط چهره نوجوان از فشار اندوه درهم رفت. گویی عقده شبهه ای دیگر سر باز کرده باشد، پرسید: یعنی این سرنوشت محتوم انسان است؟ و پدر پاسخ داد: نه. آینده انسان، متعلق به خوبان است، و این روی دیگر گریه های ماست؛ اشک شوق. برای آن که اگر خودمان و بشریت را از حضور خاندان پاک پیامبر(ص) محروم می بینیم، آموزه هایشان در میان صدها میلیون انسان باایمان، حتی آنهایی که بیرون از دایره امت اسلام هستند منتشر شده و چراغ سعادت را بر فراز راه ناتمام قافله بشری برافروخته است. همین روشنایی است که آرامش گورستانی ظالمان را به هم ریخته و خواب خوش آنها را به کابوس بدل کرده است. امروز از پرتو نور هدایت آنهاست که در هر گوشه جهان قامتی رعنا به نفی ستم قد برافراشته و فریادی رسا، صلای بیداری و ایستادگی سر داده است. علاوه بر آن، اشک شوق ما برای فردایی است که آخرین امام شیعه از خاندان پیامبر اعظم(ص)، زمام حاکمیت انسانها را بدست می گیرد و آخرین نشانه های ستمگری و نادانی را از میان برمی دارد. نمی بینی که آن روز، چقدر نزدیک شده است؟
