فرهنگ شیعه (52):

عالم و عامی،غنی و فقیر چرا این همه از قاضی خلیفهء اموی بیزارند؟این همه نفرت از کجاست؟ به خاطر شهادت حسین(ع) و به خاطر شهادت یاران حسین.اما...ما خیال می کنیم که حسین را فقط در میان شیعه ها مطرح می کنند و ارزیابی؛نمی دانیم که حسین و شهادت او را در طول زمان و در عرض زمین باید مطرح و ارزیابی کرد - و می بینیم که مطرح می کنند...

امام زین العابدین(ع) در آنچنان شرایط دشواری قرار می گیرد که حتی شهادت را هم نمی تواند انتخاب کند!زیرا شهادت،انتخاب مرگ مجانی نیست،انتخاب آگاهانه و آزادانهء مرگی است که همچون سلاحی بر فرق دشمن فرو می کوبد و او را رسوا و مردم را آگاه می کند.انتخاب مرگی که اینچنین نتیجهء اجتماعی نداشته باشد،انتخاب مرگی بی نتیجه است و عقیم؛نه شهادت.

وقتی که پیام شهادت شکوهمند امام حسین و دیگر شهیدان همرزمش را پیام آوری چون زینب بر گوش این آسمان فرو می کوبد،طنینش آنچنان می پیچد که مردم مصر،ماه ها بعد از آن واقعه،چنان محبتی را نسبت به اهل بیت(ع) پیدا می کنند که هنوز که هنوز است،در دل اهل تسنن مصر،همچنان کار می کند.

همین الان رأس الحسین و روبروی آن،زینبیه،دو بنای مجللی است در مصر که به خاطر همان محبت اهل بیت،شکوه و عظمتی دارد - گرچه این زینبیه،مدفن یکی از دختران علوی است به نام زینب که آنها حضرت زینبش می دانند.در مصر زیارتگاههائی به نام اهل بیت وجود دارد که خیلی مجلل تر از بسیاری از زیارتگاههائی است که الان در ایران است - و سخت مورد احترام و محبت مردم.خودم شاهد بودم که مردم آنجا مُرده های خود را اول به دور ضریح آن حضرت زینب - خودشان - طواف می دهند و آنگاه دفن می کنند.گمان نکنید که این محبت اهل بیت،همین جوری محبتی الکی بود.محبتی بود که استبدادگران و استحمارگران،به سختی از آن می ترسند - همان محبتی که الان متأسفانه در بین ما تبدیل شده است به شعر و ورد و غش کردن و مداحی...!

ولی امام زین العابدین(ع)،برعکس امام حسین(ع)،در شرایطی قرار می گیرد که نه یاوری دارد چون عباس و نه پیام آوری چون زینب.می بیند شهادت برای او مرگی در خاموشی است؛نه مرگی که در طول زمان و در عرض زمین،با همه کس سخن می گوید.

چه قدر دردناک است برای بزرگمردی که حتی خوب مُردن هم برایش امکان نداشته باشد...

می بیند،دیگر درگیری مسلحانهء رویاروی با نظام حاکم،باعث نابودی همهء ارزشها و سرمایه های جاودانه خواهد بود.سرمایه هائی که با نابودی آنها همهء میراث خانوادهء پیغمبر(ص) که تداوم راستین اسلام است،از جامعهء بشری ریشه کن خواهد شد،ارزشهائی که با نابودی آنها،یا سخنی از تشیع و خاندان پیغمبر نخواهد بود و یا اگر هم باشد،از حلقوم پرنس کریمخان ها و امام البدر ها خواهد بود که بزرگترین مشتریان کاباره های پاریس و بزرگترین کلکسیونر های مشروب جهان هستند...![ به خصوص که اگر رهبر امام،قبلا معین نشده باشد.]

ادامه دارد...