شخصیت علی علیه السلام از زبان خودش (قسمت اول):
و قد استبطأ اصحابه اذنه لهم فی القتال بصفّین :
سخنی از امام(ع) در موقعی که یارانش تصور کردند آن
حضرت در صدور اجازهء جنگ به آنان در صفین درنگ می ورزد:
امّا قولکم:اکلّ ذلک کراهیّۀالموت؟ فوالله ما ابالی دخلت
الی الموت او خرج الموت الیّ:
اما این سخن شما که آیا این همه درنگ و کندی به
خاطر این است که مرگ را ناخوش می دارم؟به خدا
سوگند باکی ندارم که من به سراغ مرگ روم یا مرگ به
سراغ من آید.
و امّا قولکم:شکّاً فی اهل الشّام،فوالله ما دفعت الحرب
یوماً الّا و انا اطمع ان تلحق بی طائفۀ فتهتدی بی و
تعشو الی ضوئی:
و اما اینکه می گوئید در پیکار با مردم شام دچار تردید
شده ام،به خدا سوگند هیچ گاه جنگ را حتی یک روز به
تاخیر نینداختم مگر به امید آنکه گروهی از ایشان به من
بپیوندند و به وسیلهء من هدایت شوند و با چشمان کم
سوی خود،روشنی مرا ببینند.
و ذلک احبّ الیّ من ان اقتلها علی ضلالها و ان کانت تبوء
بآثامها:
و این نزد من خوشتر است از اینکه آنان را در حال
گمراهی شان بکشم،هرچند گناهش به گردن خود آنان
است.
(نقل از خطبهء ۵۴ نهج البلاغه)
