دنیای درون:(2)

علی(ع) می فرماید: همراه هرکس گنجینه ها و دفینه های معنوی پنهان است ولی آیا کیست که قدر آنها را بداند و درصدد آشکار ساختن آنها برآید؟ مولوی همین مطلب را به صورت داستانی شیرین در مثنوی آورده است، می گوید: مرد فقیری مدتها از شدت فقر به درگاه خدا می نالید و از خداوند می خواست که به او گنجی بنمایاند، تا بالاخره در عالم خواب یا بیداری او را به رقعه ای و به اصطلاح گنجنامه ای راهنمایی کردند که دستور پیداکردن گنج درآن رقعه درج بود. مرد فقیر با خوشحالی زیادی رفت و آن گنجنامه را پیدا کرد و خواند، دید نوشته است که می روی روی فلان نقطه مرتفع که در نزدیکی شهر است می ایستی و پشت به شهر می کنی و تیری به کمان می گذاری، در هرجا که تیر افتاد گنج همانجاست. آن مرد رفت و روی همان نقطه ایستاد و تیری به کمان گذاشت و به قوت پرتاب نمود بعد با بیل و کلنگ رفت و محل تیر را حفر نمود، هرچه کاوش کرد چیزی نیافت. مرتبه دوم رفت و تیری از نو به کمان گذاشت و کشید و بعد رفت محل سقوط تیر را حفر کرد و باز چیزی نیافت. مرتبه سوم و چهارم این کار را کرد و مدتها کارش این بود تا بالاخره خسته و عصبانی شد و باردیگر به تضرع و زاری به درگاه الهی پرداخت. به قلبش الهام شد که ما به تو دستور نداده بودیم که تیر را به قوت پرتاب نمایی، ما همین قدر گفتیم که تیر را به کمان بگذار، هرجا که افتاد گنج همانجاست. این دفعه همین کار را کرد، دید تیر جلو پای خودش افتاد. آنجا را حفر کرد و معلوم شد که گنج در زیرپای خودش بوده و او بیهوده به این طرف و آن طرف می دویده.
اندر این بود او که الهام آمدش.
کشف شد آن مشکلات از ایزدش.
گفت گفتم بر کمان تیری بنه.
کی بگفتم من که اندر کش تو زه.
از فضولی تو کمان افراشتی.
صنعت قواسیی برداشتی.
ترک این سخته کمانی رو بگو.
در کمان نه تیر و پریدن مجو.
چون بیفتد تیر آنجا می طلب.
زود بگذار و به زاری جو ذهب.
آنگاه مولوی از این داستان نتیجه اخلاقی می گیرد و اندرز می دهد و می گوید:
ای کمان و تیرها برساخته.
صید نزدیک و تو دور انداخته.

مرتضی مطهّری

... پایان ...